Ik ben een bevoorrecht man. Ik ben een bevoorrecht man omdat ik met mensen mag werken. Niet zomaar mensen maar mensen die keihard hun best doen om hun werk goed te doen. Ik voel me bevoorrecht omdat ik een bijdrage mag leveren dat deze mensen hun werk veilig, zeker en ontspannen mogen doen. Ik ben zelf niet de persoon die dat doet zij zijn het zelf die dat doen. Ik vind het mooi dat ik tijdens de trainingen die ik geef zie hoe sommige mensen die vast zijn gelopen in hun werk of iedere keer tegen dezelfde dingen aanlopen tijdens hun werk in een training een inzicht krijgen. Dit inzicht zorgt er dan ervoor dat ze over een obstakel kunnen stappen en de volgende keer in een zelfde situatie een andere aanpak kunnen toepassen. Ik doe dat niet, zij doen dat zelf. Het enige dat ik doe is ze helpen het inzicht te verkrijgen.

Nog niet zo lang geleden was ik tijdens een training bezig met het onderwerp verschuivende grenzen en je eigen grens stellen. Hoe moeilijk kan het soms zijn dat mensen door wat ze hebben mee gemaakt in hun leven soms even niet meer hun grens weten aan te geven terwijl dat bij agressie regelmatig iets is dat moet gebeuren. Hoe kan iemand die voor zichzelf al moeite heeft grenzen aan te geven in het persoonlijk privé leven dat dan doen als er een agressor bezig is allerlei gedrag te vertonen dat niet wenselijk is en begrenst moet worden? Zo was er een mevrouw aan de beurt tijdens een oefening over grenzen stellen. Zij begon aan de oefening en wat ik al dacht dat ging gebeuren gebeurde, ze liep tegen zichzelf aan. De groep die ik altijd betrek bij de oefeningen begonnen haar te bemoedigen en ze probeerde het opnieuw en weer liep ze tegen zichzelf aan. Ze nam uiteindelijk voor haar zelf een time-out zoals dat altijd tijdens de oefeningen want veiligheid is alles. Ze werd emotioneel en binnen no time liepen de tranen over haar wangen. Ik vroeg haar tijdens het moment dat ik de pauze in had gelast of het ging en ze begon haar hart te openen en deelde een deel van haar levensgeschiedenis. Al luisterende bedacht ik me dat er heel veel mensen rondlopen met leed dat hen is overkomen en dat deze dit leed meenemen in hun werksituatie. Vaak is dat verborgen en weet niemand daarvan wat hun collegae voor ballast met zich meedraagt. Dan komen ze in een training die alles te maken heeft met het eigen ik en er aanspraak wordt gedaan op eigen inzicht en zelfregulatie. Onze trainingen gaan namelijk over onze houding en reactie tijdens agressie momenten en dat deze houding van invloed is op de agressor en niet de houding van de agressor op ons. Hierdoor lopen mensen tegen zichzelf aan en kunnen het dan even niet meer zoals de mevrouw tijdens de training.

Nadat de pauze was geweest en we verder gingen met de oefening zat de betreffende mevrouw van de zijkant mee te kijken en vroeg ik haar onder andere ook feedback te geven aan haar collegae. Dit vroeg ik omdat ik wist dat als zij haar collegae tips zou geven zij dit indirect ook tegen haar zelf zou zeggen. Toen iedereen geweest was vroeg ik haar of ze het zag zitten de oefening nog een keer te doen. Ze gaf aan dat ze het nog een keer zou proberen. Ik vroeg een applaus en de groep applaudisseerde vol enthousiasme en de vrouw begon aan de oefening. Tijdens de oefening bracht ze in praktijk wat ze haar collegae had zien doen en de tips die ze zelf aan haar collegae had gegeven. Na een paar kleine aanwijzingen van mijn kant eindigde ze de oefening met een grote lach en nogmaals een groot applaus van haar collegae.

Aan het eind van de training toen ik mijn spullen bij elkaar aan het pakken was schoot ze me aan en bedankte me hartelijk voor de training en de ervaring. Ik vroeg haar hoe ze het persoonlijk had gevonden. Ze antwoorde dat ze vaker trainingen had gehad mbt omgaan met agressie maar dat ze nu voor het eerst met haar zelf werd geconfronteerd en dat ze inzicht had gekregen over haar eigen gedrag en denkwijze. Ze gaf aan dat ze het gevoel had dat ze tijdens de training en in het bijzonder de betreffende oefening gereedschap had gekregen waardoor haar zelfvertrouwen  was gaan groeien en het geloof in haarzelf weer een klein beetje terug begon te komen. Ze bedankte me nogmaals en liep weg. Ik keek haar na terwijl ik mijn spullen aan het inpakken was en voelde me een bevoorrecht persoon dat ik dit werk mag doen en mag zien dat mensen veranderd weg gaan al is het maar met een klein beetje geloof in zichzelf. Dit terwijl ze dit zelf heeft gedaan met een klein duwtje van de groep collega’s en mij in de juiste richting. Ik ben echt een bevoorrecht mens!